आज या घरातला शेवटचा दिवस,
आवराआवर करत त्याला आठवला....
त्याच्या लहान मुलीचा तिथे असताना झालेला जन्म,
तिला झोपवता झोपवता त्याने मारलेल्या येरझाऱ्या,
मोठ्या मुलाने भिंतीवर काढलेली चित्रं आणि मुळाक्षरं,
पऱ्यांच्या गोष्टी सांगताना खिडकीतून डोकावणारा चंद्र,
आयुष्याची मरगळ झटकून रोज नविन दिवस देणारा सूर्य,
ग्रीष्मातल्या उन्हाने होणाऱ्या काहिलीला शमवणारा पाऊस,
बायको खेटून झोपल्यामुळे उबदार वाटलेल्या थंडीच्या रात्री,
चौकटीवर बायकोने कुंकवाने काढलेली लक्ष्मीची पावले,
आईच्या मृत्यूची बातमी ऐकताना त्या भिंतींनी दिलेला आधार....
खूप आठवणी होत्या त्या घरात कधीही न विसरण्यासारख्या,
त्याची पावलं अडखळली होती तिथेच तोच बायकोचा आवाज आला....
"आवं, येताय नव्हं? दुसऱ्या साईटवर जायचं नाही का?
खाली मुकादम गाडीत बसून बोंब मारतोय तुमच्या नावानं!
लवकर चला, आजची मजुरी बुडायला नको!"
- डॉ. विनय काटे
22 जानेवारी 2018
No comments:
Post a Comment