शाळेत असताना आठवड्यात 2 तास 'शारीरिक शिक्षण' या विषयाचे असत. नववी-दहावीत असताना कवायत करावी लागायची. पंढरपूरच्या दुपारी 2 ते 4 मधल्या मी म्हणणाऱ्या ऊन्हात त्या कवायती करताना प्रचंड त्रास व्हायचा पण नाही म्हणायची सोय नसायची. त्यावेळी ढोल, बिगुल, झांज, त्रिकोणी रिंग असली वाद्ये वाजवायच काम आमच्या वर्गात अभ्यासात मागे असणाऱ्या, एखादं वर्ष नापास झालेल्या गंगणे, कांबळे, होळकर, बंदपट्टे, घोडके नावाच्या काही थोराड मुलांकडे असायचं.
आम्हाला छड्या देणारे आणि रागावणारे मास्तर या मुलांच्या बाबतीत मात्र गोड असायचे. आम्ही ऊन्हात तापत, घामाच्या धारा वाहवत, पायात गोळे येईपर्यंत कदमताल करत असताना हि मुले सावलीत बसून वाद्य वाजवायची. भयानक हेवा वाटायचा त्यांचा त्यावेळी. आज 17-18 वर्षांनी आम्ही ऊन्हात तळपणारे कायमचे सावलीत आलोय आणि आमच्या सावलीतल्या ढोल वाजवणाऱ्या मित्रांचे घर ऊन्हात बांधलं गेलंय...कायमचं!
व्यवस्था माणसांच एक क्रूर 'श्रम-वर्ग विभाजन' अगदी नकळत्या वयापासून करत असते... येणाऱ्या संपूर्ण आयुष्यासाठी!
- फेसबुक पोस्ट ( ४ जून २०१६, ११.२० )
- फेसबुक पोस्ट ( ४ जून २०१६, ११.२० )
No comments:
Post a Comment