Wednesday, December 28, 2016

बाप


मी आणि माझे वडील म्हणजे दोन टोके आहोत स्वभावाच्या बाबतीत. प्रामाणिकपणा आणि इतर चांगल्या मूल्यांबाबत आमचे एकमत आणि समान आचरण असले तरीही इतर अनेक गोष्टींवरून आमचे खटके उडत असतात. त्यातून अगदी त्यांनी मला घराबाहेर काढणे वगैरे गोष्टी पण कित्येकदा झाल्यात आणि ते आता आम्हाला वळणाचे झालेय.

मी सांगली सिव्हील हॉस्पिटल मध्ये इंटर्नशीप करत असताना असंच आमचं एकदा वाजलं. फोनवर अगदी यापुढे आपला संबध नाही, परत मला बोलू नका हे दोन्ही बाजूने ऐकवून झालं. मीपण इर्षेला पेटून २ दिवस त्यांना फोन पण केला नाही. मनामध्ये धुमसत होतो कि हा माणूस मला असं का वागवतो सारखा! एक मन म्हणायचं कि जाऊ दे, विसरून टाक आणि बोलायला लाग. तर दुसरं मन म्हणायचं कि का मागे हटतोय? हे द्वंद्व खूप वेळ सुरु होतं.
त्याच अवस्थेत OPD ची वेळ संपल्यावर दुपारच्या वेळी OPD च्या रिकाम्या चौकात बसलो होतो. तेव्हा साधारण साठीच्या वयाचा धोतर, टोपी घातलेला एक गृहस्थ वाकून आत शिरताना दिसले. नीट पाहिलं तर त्यांच्या पाठीवर त्यांचा साधारण 25 वर्षाचा दोन्ही पायांनी अपंग मुलगा होता. ज्या वयात मुले बापाला सांभाळतात, त्या वयात ते गृहस्थ स्वत:च्या मुलाला पाठीवर घेऊन हॉस्पिटलमध्ये उपचाराला घेऊन आले होते.

माझ्या मनातलं द्वंद्वाच चक्रव्यूह त्या अनामिक बापाने एका क्षणात तोडलं होतं. स्वतःच्याही नकळत मी खिशातून मोबाईल काढून माझ्या वडिलांचा नंबर डायल करत होतो.

- फेसबुक पोस्ट ( २४ मे २०१६, २०.३७ )

No comments:

Post a Comment