चिमणी

घरात एके दिवशी एक चिमणी येते... एक छानसा कोपरा निवडते आणि एकेक काडी आणत तिच घरट बनवायला लागते. कापूस, पिसे आणून ते घरट उबदार बनवते. त्यात तिची पिल्ले जन्मतात. तो चिवचिवाट, ते चोचीत चोच घालून पिल्लाना भरवण.... आपण सगळ पाहत असतो. तिच्या जागी कधी स्वतःला तर कधी आपल्या आईला पाहून भावनिक पण होतो.

लखलखित घर ठेवणारे आपण, त्या घरट्यातुन पडलेला कचरा पण कौतुकाने न्याहाळतो. त्या चिवचिवाटाने कधी झोपमोड होत नाही आपली. उत्क्रांतिच्या साखळीमध्ये कुठलाही संबंध नसताना ती चिमणी आपली "चिऊताई" होते. तिच्या नावाने घरातील बाळाला घास भरवला जातो. तिच्या गोष्टी सांगीतल्या जातात.

आणि एक दिवस उजाडतो... चिमणीची पिल्ले भुरकन उडून जातात... आणि चिमणी पण. ते रिकामे घरटे अचानक मृतवत वाटायला लागत... एक अडगळ. तरीही आपण काही दिवस ते तसच ठेवतो... कारण आपला जीव त्यात अडकलेला असतो जरी चिमणीने स्वतःचा जीव त्यातून काढला तरी. तेव्हा कमाल वाटते त्याच चिमणीची.... किती वास्तववादी असतो एवढासा जीव!

मग एके दिवशी मनाचा निग्रह करून आपण झाड़ू हातात घेतो. हात धजावत नाही काही दिवस त्यावर झाड़ू मारायला.... पण एकदाचा आपण झाडू मारतो त्या रिकाम्या घरटयावर आणि आपल्या त्याच्याशी जोडल्या गेलेल्या भावनांवर आणि आठवणींवर.

आपण परत तो कोपरा स्वच्छ करतो.... या आशेवर की कोण जाणे अजून एखादी चिमणी तिथे परत घरटे बांधेल ...

डॉ. विनय काटे

-  फेसबुक पोस्ट ( १३ जुलै २०१६, ०८.४१ )